De laatste dagen…
Door: Jacoline
Blijf op de hoogte en volg Jacoline
24 Juli 2009 | Brazilië, Pequeri
Tja, het is niet te vermijden. De laatste dagen in Brazilie zijn voor mij aangebroken. Langzaam aan neem ik van iedereen afscheid en ik moet zeggen dat ik ook wel weer zin heb om iedereen in Nederland te ontmoeten. Naar Nederland gaan is echt niet erg, maar hier weggaan is gewoon heel moeilijk. Ik ben zo van de kinderen en de mensen hier gaan houden.
Afgelopen zaterdag ben ik naar Rio de Janeiro gereden met de combi, om de Nederlandse groep op te halen. Samen met hen heb ik het werk in Rio bekeken. Erg leuk om daar ook te kunnen vertellen en vertalen wat ze in Rio voor de straatkinderen doen. Het blijft elke keer weer indrukwekkend om in Rio te zijn. Wat heel gaaf was, was het straatwerk ’s avonds. Ik herkende best veel kinderen uit het inloophuis. En ook dat ene jochie (die we met moeite mee kregen naar het inloophuis was er). Ik zei dat ik hem herkende en maakte een praatje: Hij vertelde dat hij nog een paar keer in het inloophuis geweest was en dat hij het leuk vond. Goed nieuws dus... Helaas krijgen we ook vaak minder goed nieuws te horen.
Leuk ook dat kinderen mij nu herkennen. Straatkinderen die me zien en roepen: ‘Oi tia Jacoline!’ Helemaal leuk.
Het rijden in Rio ging prima, maar wat een chaos in die stad. Alles rijdt kriskras door elkaar en het is allemaal heel hectisch. Voor de mensen achterin (zonder overzicht) was het soms helemaal eng. Pas riep er eentje achterin: ‘Hallo, ik vind dit echt niet leuk meer hoor.’ Waarop ik reageerde: ‘ Alsof ik het grappig vind… nou, eigenlijk wel.’ Ik vond het wel leuk om te rijden in dat chaotische verkeer.
Woensdagochtend vertrokken we weer naar Pequeri. Maar 5 minuten voor vertrek stond het team van REMER-Rio op de stoep, met een taart voor mij (alvast voor mijn verjaardag). Geweldig toch! Met elkaar nog een taartje gegeten en toen van hen afscheid genomen. Ik heb diep en diep respect gekregen voor deze mensen van REMER, die zich inzetten voor de straatkinderen. Het is ongelofelijk hoe zwaar het werk is. RESPECT!
Gisteren was ik jarig. Bedankt voor alle leuke reacties, kaartjes, kadootjes en mailtjes! Ik had gisteren echt een verjaardag om nooit te vergeten. Mijn verjaardag is gevierd op de traditionele Braziliaanse manier: eieren kapot slaan op mijn hoofd en dan meel erover heen. Mijn haar was één en al beslag… Maar de kinderen vonden het prachtig en de Nederlanders niet minder. Getrakteerd op (nep-) ijsjes van een soort spek. Heel de dag door kwamen er mensen naar mij toe om me te feliciteren. ´s avonds hadden we een volleybaltoernooi. Halverwege werd ik gevraagd om mee te gaan naar een huisje, ze hadden een kadootje voor me. Toen ik terugkwam was het volleybalveld helemaal leeg. Ik moest naar de eetzaal en die was versierd met balonnen en iedereen was daar. Toen ik binnen kwam begon iedereen te zingen en ze hadden taart en drinken geregeld. Echt een surpriseparty! Daar word je toch helemaal gelukkig van, dat ze dit voor mij hebben geregeld, echt gaaf! En ik heb echt helemaal niets gemerkt. Onwijs gaaf!
Het is verder erg gezellig met de Nederlandse groep en ook zijn er 2 nieuwe vrijwilligers gekomen. Erg gaaf, die kunnen nu ook mijn werk een beetje voortzetten.
Ik hoop het volgende bericht vanuit Nederland te kunnen schrijven, nog maar een paar daagjes. De laatste dagen zullen in het teken staan van afschied nemen en loslaten. Maar ik weet, ook al moet ik hen hier loslaten; God houdt hen vast!
Afgelopen zaterdag ben ik naar Rio de Janeiro gereden met de combi, om de Nederlandse groep op te halen. Samen met hen heb ik het werk in Rio bekeken. Erg leuk om daar ook te kunnen vertellen en vertalen wat ze in Rio voor de straatkinderen doen. Het blijft elke keer weer indrukwekkend om in Rio te zijn. Wat heel gaaf was, was het straatwerk ’s avonds. Ik herkende best veel kinderen uit het inloophuis. En ook dat ene jochie (die we met moeite mee kregen naar het inloophuis was er). Ik zei dat ik hem herkende en maakte een praatje: Hij vertelde dat hij nog een paar keer in het inloophuis geweest was en dat hij het leuk vond. Goed nieuws dus... Helaas krijgen we ook vaak minder goed nieuws te horen.
Leuk ook dat kinderen mij nu herkennen. Straatkinderen die me zien en roepen: ‘Oi tia Jacoline!’ Helemaal leuk.
Het rijden in Rio ging prima, maar wat een chaos in die stad. Alles rijdt kriskras door elkaar en het is allemaal heel hectisch. Voor de mensen achterin (zonder overzicht) was het soms helemaal eng. Pas riep er eentje achterin: ‘Hallo, ik vind dit echt niet leuk meer hoor.’ Waarop ik reageerde: ‘ Alsof ik het grappig vind… nou, eigenlijk wel.’ Ik vond het wel leuk om te rijden in dat chaotische verkeer.
Woensdagochtend vertrokken we weer naar Pequeri. Maar 5 minuten voor vertrek stond het team van REMER-Rio op de stoep, met een taart voor mij (alvast voor mijn verjaardag). Geweldig toch! Met elkaar nog een taartje gegeten en toen van hen afscheid genomen. Ik heb diep en diep respect gekregen voor deze mensen van REMER, die zich inzetten voor de straatkinderen. Het is ongelofelijk hoe zwaar het werk is. RESPECT!
Gisteren was ik jarig. Bedankt voor alle leuke reacties, kaartjes, kadootjes en mailtjes! Ik had gisteren echt een verjaardag om nooit te vergeten. Mijn verjaardag is gevierd op de traditionele Braziliaanse manier: eieren kapot slaan op mijn hoofd en dan meel erover heen. Mijn haar was één en al beslag… Maar de kinderen vonden het prachtig en de Nederlanders niet minder. Getrakteerd op (nep-) ijsjes van een soort spek. Heel de dag door kwamen er mensen naar mij toe om me te feliciteren. ´s avonds hadden we een volleybaltoernooi. Halverwege werd ik gevraagd om mee te gaan naar een huisje, ze hadden een kadootje voor me. Toen ik terugkwam was het volleybalveld helemaal leeg. Ik moest naar de eetzaal en die was versierd met balonnen en iedereen was daar. Toen ik binnen kwam begon iedereen te zingen en ze hadden taart en drinken geregeld. Echt een surpriseparty! Daar word je toch helemaal gelukkig van, dat ze dit voor mij hebben geregeld, echt gaaf! En ik heb echt helemaal niets gemerkt. Onwijs gaaf!
Het is verder erg gezellig met de Nederlandse groep en ook zijn er 2 nieuwe vrijwilligers gekomen. Erg gaaf, die kunnen nu ook mijn werk een beetje voortzetten.
Ik hoop het volgende bericht vanuit Nederland te kunnen schrijven, nog maar een paar daagjes. De laatste dagen zullen in het teken staan van afschied nemen en loslaten. Maar ik weet, ook al moet ik hen hier loslaten; God houdt hen vast!
-
24 Juli 2009 - 18:38
Jeroen:
Ja nog gefeliciteerd, zie dat het shirtje het nog overleefd heeft.
Praten snel bij.
gr en tot snel
-
24 Juli 2009 - 18:40
Lia:
O Jac, wat zie je er heerlijk uit. een kadootje voor je verjaardag
groeten en tot gauw
-
24 Juli 2009 - 19:43
Esther Shephali:
Hai jac gefeliciteerd nog met je verjaardag. En veel sterkte de laatste dagen en met afscheid nemen. Tot in reeuwijk. Liefs Esther -
24 Juli 2009 - 19:57
Joke Van Laar:
Hoi Jacoline,
Goede vaart en behouden thuiskomst!
Liefs Joke. -
25 Juli 2009 - 21:31
Gijske:
Nog proficiat en sterkte met de laste loodjes Goede vlucht en snel tot ziens -
26 Juli 2009 - 15:49
Jacqueline:
hey nichtje
ik dacht ga weer eens bij je neuzen, zie ik dat je half jaar er alweer bijna opzit. Wens je bij deze een goede terugreis en een heel fijne thuiskomst
groetjes Jacqueline en aanhang -
26 Juli 2009 - 19:35
Patricia:
he jac...
beetje laat maar toch , nog van harte!!!!
En een hele goede terug vlucht, we gaan elkaar gauw zien in het mooie reeuwijk en anders in het zonnige moordrecht,
groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
