Afgelopen dagen...

Eén van mijn taken hier is het rijden in de Volkswagen combi. Dit is erg leuk, want ik maak aardig wat kilometers. Zo ben ik lekker bezig.
Het liefst proppen ze zoveel mogelijk kinderen in de combi.
Pas gingen we naar het dorp en ik had op de heen weg 2x gereden. Terug probeerde de leiding mij over te halen om in één keer terug te rijden. Dit zou betekenen dat er 4 volwassenen en 22(!) kids inde combi zouden gaan. Hier doen ze dat wel vaker. Alles zit op elkaar, soms 3 hoog, in de achterbak…
Maar ik heb een limiet van 10 kinderen en ikzelf. Dus 11 personen in een 9 persoonsbusje, dat vind ik nog wel schappelijk.
Het is echt grappig, want ze zijn vaak erg uitgelaten als we ergens heen gaan. Ze zingen liedjes dat ik harder moet rijden. Soms zijn ze ook echt vervelend achterin. Ze zingen nog net niet: ‘Hé buschaufeur, we gaan je bussie slopen.’ Maar ondertussen slopen ze elkaar. Als het echt te gek wordt, ga ik bovenop mijn rem staan en zet even mijn scheur open. In het Portugees, of als ik echt pissig ben in het Nederlands. Of ze het verstaan of niet, het heeft we het gewenste effect: ze zijn daarna muisstil…

Het is gigantisch warm hier. Als ik aan het werk ben, loopt het zweet in straaltjes over mijn gezicht. Ze zeggen wel: na regen komt zonneschijn, maar ik hoop erg dat het na de zonneschijn snel gaat regenen. Maar dat hoop ik al 7 dagen en er is nog geen druppel gevallen.
Afgelopen zondag was het om 11.37 uur al 38 graden. Ik denk dat we ’s middags de 40 wel gehaald hebben. Ik wilde eerst nog effe naar het dorp gaan, om te kijken of we de 40 zouden halen, maar vond het toch te veel inspanning: 2x 35 minuten lopen.

In plaats van naar het dorp, dacht ik een rustig wandelingetje in de omgeving te maken. Ik vroeg aan één van de begeleiders waar het mooi was. Hij stuurde 3 kids met mij mee en zei tegen hen, welke route we moesten lopen.
Dus wij op weg. Achter de Sitio de berg op… Daar vroegen die jochies aan mij of ik avontuur wilde. Ok! Ze wilden van het pad af, prima! Maar die helling liep echt steil naar beneden. Dan maar effe iets minder avontuur. Ietsje verder van het pad afgegaan. Daar liep de helling iets minder (echt) steil naar beneden. Tussen het hoge gras, planten en struiken door. Er is mij eens verteld niet door het hoge gras te lopen in verband met slangen. Maar niet teveel aangedacht tijdens deze wandeling, want we hebben heel de middag niets anders gedaan. Op een gegeven moment moesten we weer een heel eind omhoog klimmen. Pfffff, afzien hoor. En waar komen we uit… op het zelfde pad, alleen dan 100 meter verder. Brazilianen… soms snap ik ze echt niet.
We kwamen even later op een weg. Het was de weg tussen Pequeri naar Mar de Espanha, vertelden de jongens. Ik stelde voor om in Pequeri wat te gaan drinken. Over de normale weg is het 35 minuten. We waren nu op een andere weg, maar hadden al een eind gelopen, dus het kon niet ver zijn… dacht ik :)
Na een half uur lopen over die verlaten weg, door het bos en over de heuvels, vroeg ik die jongens of we wel goed gingen. Ja hoor, want één van die mannetjes kende dat huis wat er stond. Na nog een half uur, stelde ik voor om het toch maar even te gaan vragen. Toen er eindelijk weer een auto langs kwam (we zijn er 3 tegengekomen in een uur) hebben we het gevraagd. We liepen inderdaad op de goede weg, de weg tussen Pequeri en Mar de Espanha, alleen liepen we de verkeerde kant op. Oeps! Het was een flinke wandeling, megawarm, maar we hebben erg veel lol gehad.

Afgelopen weekend ook nog met een paar kinderen naar de waterval geweest, hier in Pequeri. Erg leuk. Lekker gezwommen en als je naar boven liep, kon je onder de waterval gaan staan. Het was best een aardig watervalletje en dat water heeft een kracht. Je kon er maar net onderstaan. Erg leuke dag… Zie foto’s. Dat kleine babytje is het zoontje van één van de begeleiding hier! Erg grappig kereltje!