Werken in Rio

Het werk van REMER bestaat uit verschillende projecten. Ik ben 5 dagen met de mensen van REMER meegeweest om het werk mee te maken. Heel bijzondere ervaring. Heel vreemd ook dat ik in het echt (niet een foute film ofzo, maar echt) kinderen onder een viaduct zie slapen, zwangere meisjes zie, van een jaar of 16, die amper uit hun ogen kunnen kijken van de drugs, hoor schieten in de wijk (en eigenlijk het gevaar niet ken), onder een donker viaduct de Weense wals dans met een straatjongen (ja, verborgen talenten), brood en drinken uitdeel aan straatkinderen en zwervers. Heel onwerkelijk allemaal.
Eigenlijk heb op drie plaatsen meegewerkt.

Casa Betânia.
Dit is een inloophuis voor straatkinderen. Ze komen binnen lopen en kunnen dan nieuwe kleren uitzoeken, een douche nemen, effe een spelletje doen of tv kijken en ze krijgen natuurlijk wat te eten en te drinken. Een plek om even op te frissen en tot rust te komen, naast alle onrust en onveiligheid van de straat. Een jongen (16 jaar) vroeg of ik met de taxi of het vliegtuig naar Nederland ga: Ze hebben geen idee van de wereld...
Op een middag was een jongen een beetje beledigd. Hij wilde geknipt worden. Onder een vieze doek had hij zijn kapsel verborgen: lang, onverzorgd, totaal in de klit. Dus de schaar erin en de tondeuse erover. Maar hij vond het toch niet mooi. Dus hij was voor het eten al vertrokken.
Een andere jongen (17 jaar) werd onder het eten nogal agressief. Hij werd kwaad en liep te schelden en te tieren en wilde heel de tijd een andere jongen in elkaar slaan. Gelukkig bleef die ander vrij rustig. Na een half uur, ging die andere jongen weg en werd hij ook wat rustiger. Hij vertelde dat het door de drugs kwam, dat hij zo agressief werd. Dat zou makkelijk kunnen, want ze gebruiken hier allemaal op straat.

Het straatwerk.
Ik ben een ochtend broodjes en drinken uit gaan delen op straat, samen met 2 medewerkers van REMER. Aan de rand van een grote favela (sloppenwijk)is een pleintje. Hier komen veel verslaafde crack-kinderen. Toen we aankwamen waren het er 2, maar na een half uur zijn er zeker 30 geweest. Iedereen kreeg 2 broodjes en wat te drinken, daar zijn ze erg blij mee, want die crack zorgt er voor dat ze ‘s morgens als ze hebben geslapen uitgehongerd zijn. Voor dat we gaan eten, bidden we. Met alle kinderen om mij heen, die je normaal gesproken gigantisch in de gaten moet houden, sta ik nu met m’n ogen dicht te bidden, dat kan ook!!!
Apart hoor, om zoveel verslaafde straatkinderen/ tieners/ en volwassenen te zien. Wat een ander leven.
Toen de broodjes op waren bleven we nog even zitten praten met de 3 jongste kinderen. een tweeling van 9(!) en een broertje van 12. Ondertussen zag ik een jochie heel snel wegrennen, richting de grote weg (langs dat plein loopt een drukke weg) daar stond een bus met het raampje open, dus dat jochie klimt door het open raam naar binnen en zit prinsheerlijk achter in de bus. Een ander jochie wipt nog snel effe door de achterdeur naar binnen, voor de deur sluit. Jammer voor hen, maar de chauffeur had hen gezien. Die stopt de bus en stuurt hen weg.
Helaas eindigde dit hele gebeuren in een fikse vechtpartij tussen de buschauffeur en een man die zich er mee ging bemoeien. Gelukkig kwam er op een gegeven moment politie aan en daar hebben zij geluk mee gehad. Want aan de rand van zo'n favela ben je echt niet veilig en zeker niet als je met mensen uit die wijk vecht.
Het werd voor ons tijd om weg te gaan, en dat was ook wel prima... Heel veilig voelde ik me op dat moment niet.

Ook ’s avonds een keer mee geweest met het straatwerk. En ik moet zeggen in het donker is alles nog veel hopelozer en indrukwekkender. Ik verbaas me erover hoe verslaafd de kinderen zijn. Ik denk dat meer dan 98 % wel verslaafd is aan crack of het snuiven van lijm/ thinner.
Bizar!
Onder een donkerviaduct zitten/ wonen deze kinderen. Ik herken een paar kinderen van het feest. Wel apart om die hier nu terug te zien. Verbazend hoe blij ze zijn dat wij komen. Natuurlijk zijn ze blij om de broodjes en het drinken, maar ook de aandacht en effe een knuffel. Dat kennen ze niet en juist kinderen hebben dit toch zo nodig!!
Op een gegeven moment staan er 2 te dansen, een jochie komt naar me toe en wil met mij dansen. En ja, zo als het een echte dame betaamt, is het niet beleefd om een dans af te slaan als een heer je vraagt: En zo dans ik een Weense wals, onder een donker viaduct, met een straatjongen in Brazilië.
Het is zo bijzonder om hier te zijn en een (heeeel klein) beetje te kunnen helpen. Ik heb zoveel respect voor de medewerkers van REMER!

Casa Nova Esperança
Dit is het opvanghuis in Rio. Hier komen de kinderen die van de straat af willen. Ze leren hier om in een huis te wonen, normaal met elkaar om te gaan, naar school te gaan en zich aan regels te houden. Dit valt niet altijd mee, maar deze kinderen zijn al een stap verder om echt van de straat af te gaan. Soms lopen kinderen toch nog weg, maar vaak komen ze via dit huis echt van de straat af.
Het leuke was dat ik de kids al een paar keer gezien had, de eerste drie dagen waren ze op de boerderij en ook op het feest had ik hen ontmoet. Grappig, dat je dan al een soort band hebt.
2 dagen in dit huis geweest en leuke dingen met de kids gedaan. Om het huis staat een groot hek en alle ramen en deuren zijn met ijzer beveiligd. Dit is dat de kinderen niet zomaar naar buiten kunnen, maar meer nog dat er niemand zomaar binnenkomt. Het huis staat aan de rand van een gevaarlijke favela. Echt een andere wereld. Je mag bijvoorbeeld geen foto maken vanuit het raam, want dan heb je die favela op de foto. De mensen van de drugsbende uit de favela willen dit niet. Ze houden met verrekijkers de omgeving in de gaten en als ze zien dat je een foto maakt, ben je je toestel kwijt of heb je een veel groter probleem. Kan je je in Nederland toch niet voorstellen.

Ik heb een nacht geslapen in dit huis en dat was heerlijk , want de rest van de week slaap ik bij het kantoor van REMER. Maar ik lag daar in m’n uppie in een groot gebouw met veel kamers, aan de rand van de weg langs de favela. Af en toe hoor je schieten, in de wijk. Ook werd er een keer ’s avonds toen ik in bed lag aangebeld. Maar je denkt toch zeker niet dat ik voor iemand open doe. Achteraf bleek het een bekende te zijn, maar op dat moment is het niet heel prettig om daar alleen te zijn.
Maar goed… het voordeel van mij is, dat als ik eenmaal mijn ogen dicht doe, ik ze de volgende morgen pas weer open doe. Dus toch nog goed geslapen.


Afgelopen zaterdag met de bus weer terug naar de Sitio.
Wat een verschil met Rio de Janeiro. Wat een rust na alle drukte in de stad.
Toen ik de oprit opliep, had ik echt het gevoel van thuiskomen…
Ik werd enthousiast begroet door de kinderen!
Hoewel Rio een grote uitdaging is en ik erg heb genoten van alle hectiek die er is in het (directe) werk met de straatkinderen, is het ook weer heerlijk om hier te zijn.

Wil je meer weten over het werk van REMER: www.helpmijleven.nl