Flamengo en ´n vraag…

Uma vez Flamengo, Flamengo até morre.

Van de week weer in Rio geweest en ik ben naar het Maracanã geweest. Het grootste voetbalstadion van Brazilië. Echt onwijs gaaf. Als je binnen komt en het stadion ziet, krijg je echt zo’n wow-dit-is-echt-kicke-gevoel. Er kunnen, geloof ik 118.000 mensen in, dat is best veel. Met een vriend ben ik naar de wedstrijd Flamengo- International geweest. Van te voren was mij gezegd waar ik moest zijn in het stadion, want ik wilde natuurlijk wel het echte-fanatieke-Braziliaanse-voetbal-sfeertje meemaken. En hoewel het niet onwijs druk was, hadden we een leuk plekje. Niet bij de hooligans, maar wel bij de fanatieke-Flamengo supporters. En het was een feestje daar. Heel de wedstrijd werd er gezongen, allemaal grote vlaggen, en helemaal gaaf dat Flamengo won met 4-0.
Al met al echt een gaaf avondje uit.

Natuurlijk ook weer meegewerkt met het werk in de opvanghuizen en het straatwerk.
Op een middag gingen we de straat op, om de kids te vragen mee te komen naar het onloop, voor een douche en eten en drinken. We zagen een jochie op straat slapen. Een jong kereltje nog en helemaal vies. Hij vertelde dat hij 10 jaar was en hoe hij heette. Maar hij wist niet (meer?) waar hij vandaan kwam, of hij familie had en waar hij woonde… Hij wilde niet mee met ons. Een tijd bij hem gezeten en met hem gepraat over wat REMER is en wat zij voor werk doen. We vroegen hem daarna: ‘Ga mee, dan kun je douche, krijg je schone kleren en eten en drinken. We gaan met de combi en om 4 uur brengen we je hier weer terug. ‘Maar hij wilde echt niet mee, hij was erg wantrouwig… Later kwam er een andere straatjongen aanlopen die wél meewilde. Deze jongen sprak met het kleine jochie en jawel hoor, hij stond op en liep met ons mee naar de combi. Wow, dat voel je dan echt als een overwinning (dit gevoel is 10x sterker dan een doelpunt van Flamengo). Stel je eens voor dat deze jongen straks vaker naar het inloophuis wil, misschien wel echt van de straat af wil en er ook voor kiest. Dan kiest ie voor het leven!! Terwijl het leven op straat vaak vroeg eindigt in de dood. Toen we met de combi langs een plek met andere straatkinderen reden, riep hij enthousiast: ‘Hé, kijks eens naar mij, ik zit hier in de combi!’ Hij was dolgelukkig, dat hij mee was gegaan en heeft een leuke middag gehad in het inloophuis. Wel is het kei en keihard om hem ’s middags dan weer op straat af te zetten. Hoewel hij er geen problemen mee bleek te hebben, moest ik zeggen dat het echt wel pijn doet als je die mannetjes zo weer weg ziet lopen. Echt pijn!

Het blijft elke keer weer indrukwekkend om de nood te zien. Ik ben nu al een paar keer meegeweest, maar het went echt niet… De verslaafde kinderen, die geen besef van tijd of het leven om hen heen hebben. Ze zijn alleen bezig met overleven…
De vraag kwam in mij op: ‘Waar is God in deze ellende?’ Maar toen dacht ik: ‘Ho, eens effe Jac, dat is nogal makkelijk. Kijk eens naar jezelf!’ Wat doe jij aan deze ellende? En voor ons allemaal de vraag: Waar zijn wij in deze ellende?
We zullen nooit kunnen zeggen dat we het niet weten. Het journaal, internet, de kranten, berichten genoeg over ellende in de wereld.
En voor mij, zijn het nu de kinderen hier op straat in Rio, die mij keihard confronteren met de vraag: ‘Waar ben jij/ waar blijven jullie (stinkend rijke) Nederlanders in onze ellende?’ En ik vroeg mij af, wat ik kan antwoorden. ..
En tot mijn verdriet weet ik het ook niet…
Hoe kan het dat mensen meer geld uitgeven aan honden-en kattenvoer, dan zich bekommeren om kinderen die ten ondergaan in deze wereld, omdat niemand om hen geeft? Hoe kan het?? Hoe kan het, dat we maandelijks liever al ons extra geld op de spaarrekening storten, dan structureel een goed doel te ondersteunen?
Hoe kan het dat jij en ik, vaak liever nog een paar schoenen (die je eigenlijk niet nodig hebt) kopen dan 25 euro overmaken om een kind in nood te helpen?
Makkelijker langs de Mac Drive gaan, dan een tientje te storten naar de kids in Afrika, die verschrompelen, omdat ze niets te eten hebben. Hoe kan het???
En wat zou ik moeten zeggen als ze het mij zouden vragen. Ze hebben de vraag niet hardop uitgesproken natuurlijk, maar in elke vies kindergezichtjes dat ik zie weerklinkt voor mij deze vraag…