Kinderen

Hallo,
Hoe staat het ermee in Nederland? Ik hoor dat de lente langzaam begint door te komen. Hier is de herfst begonnen. Lekker hoor, het is iets minder warm (rond de 30 graden) niet meer zou heet als de eerste weken. Maar nog prima te doen in mijn korte broekkie :)
Ik had vorige week beloofd om nog iets te schrijven over de kinderen.

Er wonen hier op de Sítio (de opvangboerderij) zo’n 46 kinderen. De jongste is 2 jaar. De oudste bijna 19 jaar. De kinderen wonen met begeleiding in een huisje. Er wonen 7 of 8 kinderen in een huisje. Ze gaan hier één dagdeel naar school. De ene helft ’s morgens en de andere helft ’s middags. De tieners gaan ’s avonds naar school.

Als je zo effe snel rondkijkt zie je een heleboel vrolijke kinderen, maar achter die blije koppies schuilt heel veel leed. Ik zal een paar achtergronden van kinderen vertellen, maar bedenk je, dat dit nog maar een paar (van de vele) verhalen zijn.

Er zijn pas drie nieuwe kindjes gekomen. 2, 3 en 5 jaar oud. De vader is alcoholist en de moeder kon niet meer voor hen zorgen. Ze zijn hier heen gebracht. Eén jochie is er niet zo best aan toe. Hij weegt echt weinig en ziet er slecht uit. Hij is heeel mager en wil niet eten. Tja, zijn moeder gaf hem nooit te eten… Pas kwam de moeder op bezoek, een gewone jonge vrouw om te zien. Moeilijk voor de kinderen hoor: aan het eind van de dag gaat mama weer weg en zij moeten hier blijven.

Pas reed ik door een stad en langs de kant van de weg zat een vrouw met een paar kleine kinderen. Een collega vertelde dat het ook de moeder was van 3 kinderen van de Sítio. Toen de oudste 5 jaar was, zijn ze door hun moeder op straat gezet. Ze waren niet meer welkom thuis. Ze had een nieuwe man en die accepteerde de kinderen niet. Dus dan zet je ze op straat… De politie heeft hen op straat gevonden; huilend, niet wetend wat te doen…
Later zijn ze naar de Sítio gebracht. En het zijn schatten van kinderen…
Ik voelde me kwaad worden op die vrouw. Hoe kun je in vredesnaam je kinderen, je eigen vlees en bloed zomaar op straat schoppen en niets meer met hen te maken willen hebben. Heeft die vrouw dan geen gevoel, geen hart???

Een jochie, 7 jaar, is nieuw op de Sítio. Hij huilt de eerste dag alleen maar en is echt heel schuw. Hij is seksueel misbruikt. Zo’n jong mannetje, dat kun je toch niet begrijpen. En het ergste is nog, de dader is zijn eigen vader…

Ik denk dat 90% procent van de kinderen lichamelijk (en seksueel) misbruikt is. Als ze in de puberteit raken, geeft dit de nodig problemen. Ook hebben veel kids gedragsproblemen

Af en toe krijgen de kids ruzie en dan zie je dat er geen rem op zit. Ze slaan elkaar helemaal lens. Ik heb al een keer met een jochie in de houdgreep gezeten, omdat hij gewoon niet stopte en niet meer rustig werd. Als ze een beetje boos zijn, gebruiken ze hun slippers om de ander te meppen, als ze erg boos zijn pakken ze een stok of gooien met stenen. Dan zie je wel dat het gedrag niet helemaal normaal is.
Pas had er een jochie (12 jaar) ruzie met een ander. Het werd vechten en hij sloeg aardig door. Hij vocht niet om die ander ‘effe een lesje te leren’, maar hij vocht als een man die maar één ding wil: de ander uitschakelen. Met een stok sloeg hij op het hoofd van de andere jongen. Gelukkig kwamen er snel 2 begeleiders tussen en werden ze uit elkaar gehaald.

Het nivo van de meeste kinderen is ook lager dan gemiddeld. Veel kinderen hebben een ontwikkelingsachterstand. Gisteren kwam er een jongetje vragen of ik hem wilde helpen met zijn huiswerk. Het ging over landen en talen. Je moest de goede taal, bij het land zetten. Dus… Brazilië- Portugees, Italië- Italiaans. Hij snapte er helemaal niets van. Ik vroeg welke taal men in Brazilië spreekt, welke taal hij spreekt. Hij dacht Engels. Dus ik begin Engels tegen hem te praten… Nee, dat was niet goed. Toen ging ik Nederlands tegen hem praten. Nee, ook niet. Daarna sprak ik Portugees. Ja, dat begreep hij wel. Ok: Brazilië- Portugees. Als ik het aan hem vroeg, gaf hij het goede antwoord, maar toen hij het nummer opschreef, deed hij het helemaal verkeerd. Het leek wel of hij niet goed kon lezen. Dus ik dacht: ‘effe testen’ en vroeg hem om het woord: ‘dia’ (dag) voor te lezen. Hij kwam maar op één letter, de letter ‘b’?! Hij heeft het werkboek door een ander in laten vullen en snapt er dus niets van. Ik schrok hier echt van. Hoe kan het, dat dat mannetje niet kan lezen en toch deze lesstof krijgt. Dit sluit nogal lekker aan. Dat jochie is 11 jaar en kan nog niet eens het woord ‘dia’ lezen. Triest. De volgende dag meteen met een collega overgehad. Ze waren er ook achter gekomen en hij gaat nu sinds een paar weken naar extra les…

Vorige week ging ik met een collega en 3 kinderen naar de stad. De kinderen gaan daar naar de psychiater. Ik wacht bij de psych van twee kinderen en ga daarna de derde ophalen een paar straten verderop. (De kinderen mogen niet alleen zonder begeleiding door de stad lopen) Toen ik vorige week bij de psych van het derde kind kwam, was de vogel gevlogen. Het jochie (12 jaar) had tegen zijn psych gezegd dat hij in het centrum werd opgewacht en zij heeft hem laten gaan… Een dikke leugen (ik snap trouwens niet dat ze er intrapte)
Ik heb direct m’n collega gebeld en die heeft actie ondernomen. Verschillende mensen en de politie ingelicht. Heel de middag nog door de stad gelopen en gezocht. Toen het donker werd nog een paar rondjes met de bus gereden, maar nergens was hij te vinden…
En dan rij je effe later naar huis… Met slechts twee kinderen achterin, terwijl je er met drie bent weggegaan. Ik zal je vertellen, dat is écht een rotgevoel…
’s Avonds met twee collega’s gebeden om bescherming voor deze jongen. Het is een jongen van de straat, die nu 2 jaar op de Sítio woont. Toch blijft die straat trekken…
’s Nachts een paar keer wakker geworden en het eerste waar ik aan dacht is die jongen… De volgende morgen werd m’n collega gebeld, dat de jongen gezien was door de psych, maar niet met haar mee wilde gaan. Mijn collega is snel met een andere begeleider in de auto gesprongen en naar de stad gereden om hem te zoeken. Om 12 uur kreeg ik een telefoontje dat hij gevonden was en het ging goed met hem! God zij dank!
De straat blijft toch trekken aan zo’n kereltje, terwijl hij het op de Sítio reuze naar zijn zin heeft. Hij vertelde dat hij drugs had gebruikt. Ik denk dat de kinderen die ooit verslaafd zijn geweest daar toch altijd problemen mee zullen houden.

De kinderen hier zijn echt verwond, door hun verleden…
Een paar voorbeelden van wat er achter die vrolijke koppies schuil gaat. Het zijn stuk voor stuk geweldige kinderen. Ze zijn echt lief en soms ook echt irritant. Hoe belangrijk is het dat deze kinderen liefde krijgen en mensen om hen heen hebben die WEL van hen houden. Die hen helpen te leven en hun verleden te overwinnen. Tof, dat ik hier ook een heel klein beetje in mee kan helpen.

De kinderen hier kunnen trouwens erg leuk spelen. Zonder veel speelgoed, vermaken ze zich goed. Uren kunnen ze spelen met een vliegertje, een voetbal of een autootje. Er worden hele dorpen gebouwd van stokjes en ze kunnen uren zoet zijn met een moertje aan een touwtje. Pas werd er ergens een oude skelter vandaag gehaald. Omdat het hier nogal heuvelachtig is, is het natuurlijk geweldig om met die skelter van de heuvel af te scheuren. En dat gaat echt loeihard. Ik heb het ook een keer geprobeerd en ik ben niet snel bang, maar dit was echt eng. Regelmatig slaat de skelter om, omdat aan het eind van het pad je de hoek om moet of vliegt de skelter van het pad tegen één van de huizen aan. Het is best gevaarlijk, maar we hebben reuzelol. Erg grappig en zo lang er niemand zich ernstig verwond blijven we van de heuvel afscheuren.

Ondertussen zitten mijn dagen erg vol (zo vol. dat ik soms verlang naar de eerste dagen, dat ik niets te doen had. Nee, hoor, dat is gekheid). Maar mijn dagen zijn goed gevuld. Ze zeggen hier dat een vrijwilliger maar 6 uur hoeft te werken, maar ik kom meestal aan de 10 per dag. Omdat ik de weekenden hier ook ben en vaak ook nog van alles doe, moet ik nog een soort opletten dat ik af en toe wat tijd voor mezelf neem om uit te rusten.
De kinderen hier blijven vragen, gaan we dit doen, gaan we dat doen. Ook de begeleiding heeft er nog wel eens een handje van, dat wanneer ik net (voor de vijfde en laatste keer) uit het dorp kom, ze opeens direct naar het dorp moeten, omdat er een kind naar de dokter moet, omdat hij hoofdpijn heeft en er ook nog effe brood gekocht moet worden). Tja, plannen is niet het sterkste punt hier.
Hoewel het tempo niet heel hoog ligt, ben ik toch lange dagen in de weer… Maar met een goed boek of een leuke film in het Nederlands, Engels of Portugees kan ik wel aardig relaxen….
Nou, dat was het weer effe voor nu

P.s. Uiteraard komen de foto’s van de kinderen niet overeen met de verhalen van hierboven. Ik zelf sta effe niet op de foto: ik ben namelijk naar de kapper geweest en de Braziliaanse kapster had iets ander model in haar hoofd dan ik. Het was ook spotgoedkoop, nog geen € 3-, (achteraf kon het nog goedkoper €0,70) Het is echt kort. En tja, als je zo’n ijdeltuit als ik ben, laat je je voorlopig niet op de foto zetten….