Zomaar een dag...

7.15 uur gaat mijn wekker. Ik heb een lekker relax muziekje ingesteld, dus zelfs het wakker worden gaat op zijn Braziliaans… rustig aan. Beter dan mijn tuuuuut-tuuuut-tuuuut-wekker in Nederland.
Om 8.15 uur loop ik op mijn gemakkie naar mijn werkplek van deze morgen, de groentetuin. Het is ongeveer 10 minuten naar beneden lopen. Als ik aankom staat ´chefe de hortas´, de baas van de groentetuin al te wachten met een krat vol groente.
Die moet naar de keuken… Dus weer 10 minuten omhoog lopen. In de keuken zijn ze erg blij met de groente. Ik krijg een ´caqui´ in mijn handen gedrukt. Als ik vraag of het een tomaat is, liggen ze in een deuk. Het ziet er anders wel uit als een tomaat! Het is een dadelpruim (ja, precies ja!) Smaakt best lekker! We lopen met een lege krat weer naar beneden en om 9 uur beginnen we met werken.
Gelukkig niet het zware werk zoals gisteren. Toen heb ik met de ‘enchada’ gewerkt (dat ding dat ik nog steeds op de foto moet zetten, omdat ik de Nederlandse naam niet weet). Je hakt/ schraapt daarmee de helling kaal. Het stuk waar ze een groentetuin van willen maken staat, tot je knieen hoog, vol met onkruid en gras. Er moest dus flink gewerkt worden, maar zo’n ding is nogal zwaar. Na anderhalf uur was ik gesloopt en staan de blaren op m’n handen.
Maar goed, vandaag dus rustig aan onkruid wieden, planten voeden en tussendoor de vissen voeren. Halverwege de ochtend koffiepauze: dit houdt in dat we 10 minuten in de schaduw gaan zitten en water drinken. Heel soms is er ‘doce de arroz’, rijstebrij bij, wat zelf gemaakt is in het keukentje. Deze keuken bestaat uit een paar bamboestokken en een golfplaten dakje. Een houtfornuis en wat spulletjes. Maar de rijstbrij die ze maken smaakt best lekker na het zwoegen (hoewel ik het in Nederland niet zou eten).
We zitten in de pauze meestal op een bankje naast het kippenhok. Soms pikt er een kip tegen mijn kont. Er zit zo’n leuk glimmend knoopje op mijn kontzak, dat vinden die kippen wel leuk. Tijdens de koffiepauze hebben we zicht op een man en zo’n 20 dode vissen die hij schoonmaakt… Niet echt vrolijk uitzicht.
Tijdens het werk in de tuin komen we soms dieren tegen. Als er een worm tevoorschijn komt, zijn ze helemaal blij. Daar gaan we mee vissen. Die wormen zitten hier niet zoveel. In Nederland schep je één keer en heb je 5 wormen. Hier heb je na 5 keer hakken nog geen worm. Gisteren kwamen er opeens nog 5 kalfjes voorbij stuiven, die waren uitgebroken. Vandaag werden we verrast met het bezoek van een slang. Het was een kleintje, maar een gevaarlijke giftige. M’n chefe heeft hem vakkundig vermoord, waarbij hij heel voorzichtig te werk ging.

Na het werken in de tuin snel gedoucht en met een combi vol naar Juiz de Fora, een stad hier één uur rijden verderop. Ik zat op de bijrijderplek, want mijn collega zou rijden. Maar iedereen in het busje begon te roepen dat ik moest rijden. Ik had afgesproken dat mijn collega zou rijden, maar toen ook de baas achterin ging roepen dat ik moest rijden, heb ik het toch maar gedaan. (je baas moet je altijd te vriend houden :). Bij de poort van de Sítio gestopt. Daar bidden we altijd om bescherming onderweg. Na het gebed op weg naar Juiz de Fora. Onderweg liggen er allemaal mannen langs de kant van de weg. Het is net na luchtijd en die gasten doen effe een tukkie. In Juiz de Fora kon ik de weg in het centrum leren. Nogal ingewikkeld vind ik i.v.m. eenrichtingswegen en als je met iemand mee rijdt, lijkt het net of hij alleen maar rondjes rijdt. Nu ik zelf in het centrum reed, viel het wel me met de rondjes.
Effe in een kilo/restaurant gegeten. Grappig systeem joh: Je schept je bord vol. Er staat van alles: zwarte bonen, rijst, maar ook salades, lasagne, patatjes, vlees, pasta´s, etc. Als je genoeg hebt opgeschept loop je naar de wegschaal en wordt je bord gewogen. Je betaald voor de kilo´s op je bord. Geinig hé!
In de stad nog wat dingen geregeld en alleen ergens boodschappen gedaan. Toen in mijn uppie geprobeerd om de parkeerplaats terug te vinden (wat in één keer lukte) en terug gereden naar de Sítio. Ik had de motor nog niet uitgezet of er kwam een jochie vragen of ik niet effe naar Pequeri kon rijden, hij wilde van zijn zakgeld iets kopen. ´Sorry, vandaag niet meer, morgen ga ik weer naar Pequeri’.

Op mijn kamer effe achter de laptop. Dat ding is aardig geacclimatiseerd (hij is net zo langzaam geworden als de Braziliaanse computers hier). Af en toe komen er wat kids binnen lopen om wat dingen door te geven.
Op een gegeven moment komt een tiener vragen of de stokken in de keuken van mij zijn. Ja, gisteren gekregen van een man hier. Ik weet dat het suikerriet is (dat heeft hij verteld), maar wat ik er mee moet… Nou dat weet hij wel, dus hij gaat met een groot mes aan de slag en effe later sta ik op een stuk suikerriet te zuigen. Best lekker! Daarna eet ik een paar pannenkoeken. Deze waren over van gisteren, toen heb ik voor de kids van een huisje pannenkoeken gebakken. Wel grappig, sta je een uur te bakken, iedereen eet zich klem aan de pannenkoeken. Dan ben je helemaal klaar, zit je propvol en dan vragen ze:`Wil je nog avondeten?´ Als er geen rijst en zwarte bonen bij zit, is het hier geen volwaardige maaltijd…

Ondertussen is het nu half tien. Vanavond hoef ik niet de kinderen van school op te halen, dus kan ik vroeg naar bed.
Voor ik ga slapen maak ik eerst alle insecten dood die ik tegenkom. Eentje kan ik niet bij. Ik hoop dat die er morgen nog zit... BOA NOITE!
Dit was zomaar een dag (niets bijzonders, maar elke dag is weer een belevenis hier) in het prachtige Brazilië.

Volgende week geen nieuws (i.v.m de komst van mijn ouders) van daar nu twee berichten achter elkaar. Ze zijn soms wat lang, maar het is moeilijk om het kort te houden als je zoveel te vertellen hebt.