De afgelopen tijd...

Zo, het is al weer effe geleden dat ik m’n site heb bijgewerkt. Vorige week zijn mijn ouders geweest en heb ik een weekie vrij gehad. Ik ben donderdag al vroeg naar Rio gegaan en heb in het inloophuis gewerkt. De activiteitenbegeleidster was ziek, dus ik kon mooi bijspringen. Erg leuk om met de straatkinderen te tekenen, spelletjes te doen en gezellig te kletsen. Sommige waren er de vorige keer dat ik hier was ook en één jongen begroet me met de woorden: ‘halles hoed?’ (alles goed) Grappig is dat.
Mooi om te zien hoe deze kinderen, die elke dag moeten overleven hier een stukje rust vinden en even écht kind kunnen zijn. Hier krijgen ze een aandacht, eten, veiligheid voor een middag en dan moeten ze weer naar huis de straat.
(goede) Vrijdag was ook hier iedereen vrij. Maar ik had een vriend gebeld en hij zou mij een stukje van Rio de Janeiro laten zien. We zijn eerst naar een kerk gelopen waar een monument voor straatkinderen staat. Het monument is neergezet om dat voor de kerk in 1993 acht straatkinderen die daar lagen te slapen, zijn vermoord; doodgeschoten! Het monument is helemaal verweerd: ‘Tja, straatkinderen zijn niet belangrijk, dus zo’n monument wordt niet onderhouden.’
We bekijken ook de kerk nog even en gaan dan naar het strand. Het is schitterend weer, dus op Copacobana loopt iedereen te pronken. Een stuk over de boulevard gelopen en een eind verderop de zee ingedoken. Heerlijk! Maar de golven zijn zo sterk dat we een paar keer totaal omvergespoeld worden en al proestend boven komen.
’s Avonds ga ik mijn pa en ma ophalen van het vliegveld. Echt leuk om hen weer te zien… We verblijven deze dagen aan het begin van de Sitio. Ik heb een week vrij en het is net of we op vakantie zijn (in eigen tuin). We hebben een huisje aan een meer en mijn pa heeft elke dag kunnen vissen (en nog gevangen ook). Hij vangt in drie dagen meer, dan ik in drie maanden. Maar ja… ik heb ook het geduld niet.
Het is ontzettend leuk om alles te kunnen laten zien aan hen. Mijn werk, de collega’s, de Sitio, mijn kinderen, vrienden, de natuur, monte Shalom, alles!
Ook ben ik 2 dagen met hen naar Rio de Janeiro geweest. Eén dag tourist gespeeld: De Catedral bezocht, het Christusbeeld en Copacobana. Helaas was het weer niet erg mooi en was er veel bewolking. Af en toe zagen we het Christusbeeld maar tot zijn knieen. Maar al met al was het een heerlijk dagje. (Mijn ouders hebben trouwens heel de week bewolking gezien. De eerste keer dat het een hele week bewolkt is. En de afgelopen dagen was het weer strak blauw, hoewel ze dat waarschijnlijk niet meer geloven).
Vrijdag hebben we het werk van REMER in Rio bezocht. We zijn meegegaan met de straatwerkers om broodjes uit te delen aan de crackkinderen. Mijn ouders waren ook erg onder de indruk en zoals mijn moeder later mailde: ‘Het heeft ons erg aangegrepen, het is ook eigenlijk niet in woorden uit te drukken, wat er daar aan armoe en ellende is. Als je er langs loopt heb je nog wel zo iets van, ja erg, maar: mooi weer, overal slaapt weleens iemand langs de kant van de weg. Maar toen we mee gingen broodjes uitdelen en daar zagen wie er brood kwamen halen: kinderen zonder been, zonder arm , kinderen zonder uitdrukking in de ogen, broodmager door de aids totaal onverzorgd, alle haren in de klit , minimale kleding , verschrikkelijk! Je zou ze allemaal mee willen nemen, zo hartverscheurend is dit om te zien! Eigenlijk kan ik het ook niet goed onder woorden brengen. Bid alsjeblieft voor de mensen die daar werken, het is zo zwaar en ze doen het met zoveel liefde, onvoorstelbaar!!’
Ook goed om dit te kunnen laten zien. Ook zijn we nog een favela ingeweest. Vorig jaar moest je deze favela nog achter elkaar lopend ingaan en werd je gecontroleerd door iemand van de drugsbende. Het was een gevaarlijke plek, omdat je door een gang moet om de wijk in te gaan. Boven zitten de bendeleden en beneden kan altijd de politie arriveren. Op zo’n moment breekt er een vuurgevecht uit en ze wachten echt niet met schieten, omdat er een paar mensen in de gang lopen. De drugsbende bepaalde wie de wijk in- en uitgaan. Nu is het anders. Er is een politiepost geplaatst boven aan de gang en je kunt dus makkelijk de wijk in en uit. Maar de drugsbende heeft nog steeds veel macht. In het glas van de politiepost zitten grote kogelgaten (ze zijn aangevallen door de bende). Een man ’s morgens een praatje met de politie maakte is s’avonds compleet in elkaar geslagen. Twee keer raden wie er in die wijk nog steeds de baas is…
Toen we in de wijk liepen kwamen we langs een huis dat we met de Braziliegroep in 2007 gemetseld hebben. De bewoonster kwam naar buiten en herkende mij nog. Ze vertelde hoe dankbaar ze was voor het huis van steen. Hiervoor woonde ze in een houtenkrot. Wanneer het regende legde ze dekens over haar kinderen om hen te beschermen, wanneer het krot in elkaar zou storten.
Met pa en ma het schooltje in Pedra Lisa bekeken, Casa Betania,Casa Nova Esperanca en Villa Olimpica. Al met al hebben ze heel veel gezien van mijn werk en het werk van REMER. ’s Avonds zijn ze weer weggegaan en ben ik teruggereden naar Pequeri.
Leuk hoor, om zo een weekje samen te zijn en natuurlijk een week vrij is ook heerlijk.
Nu ben ik alweer 6 dagen aan het werk en dat bevalt me toch ook erg goed.

Mensen, nogmaals super bedankt, voor alle lieve reacties, groeten, zoenen, omhelzingen, (via mijn ouders) leuke mailtjes, de nieuwtjes (ik blijf nieuwsgierig) en de presentjes.

Oja, op de foto’s zie je de kinderen van de Sitio, met een presentje uit Nederland (en een beetje uit Brazilie) Allemaal kregen ze een envelop, met een persoonlijke kaart (van kinderen uit Reeuwijk), een foto van hunzelf, stickers, voetbalplaatjes (AH) potloden, pen, vingerknuffeltje, tekenschrift, snoepjes in een leuk blikje, etc. Ze vonden het prachtig: zie foto’s.