Op de helft...

Sjonge, jonge, ik ben hier alweer 3 maanden… en over 3 maanden moet ik weer terug naar Nederland. De tijd vliegt, als je het naar je zin hebt.
Deze week naar de politie geweest, om ‘effe een stempeltje te halen’, zodat ik nog 90 dagen mag blijven. Dat ging wel even anders dan ik gehoopt had. We kwamen er om half 2 (om effe die stempel te halen). Maar de vrouw wilde ons niet direct helpen. Kom om 5 uur maar terug en anders maandag, want vandaag heb ik het druk. We hadden weinig zin om 3 ½ uur te wachten, dus dan maar maandag… Ik zei nog effe tussen neus en lippen door dat ik wel vandaag precies 90 dagen in het land was.
‘O, zei ze.’Dan kan je dus niet maandag terug komen, want morgen ben je illegaal en móét je het land uit, terug naar Nederland.’ Ok, dan maar wachten tot 5 uur!
Ze vertelde nog dat ik een formulier in moest vullen, maar toen ze het wilde downloaden, deed het internet het niet op het politiebureau. Dat moesten we dan zelf maar effe ergens gaan downloaden. Prima joh, we hebben toch 3 ½ uur niets te doen… In een internetcafé het formulier uitgeprint. Daar stond op dat ik bij de bank ook nog een bedrag moest gaan betalen. Dit ook meteen maar gedaan en om half 5 weer naar het politiebureau. We hadden namelijk effe gevraagd bij de portier hoe laat het politiebureau ging sluiten en die man vertelde dat het om 5 uur dichtging. Dus om niet voor een dichte deur te staan, eerder terug gekomen. De vrouw, had er een collega bijgehaald en door hem werden we geholpen. Het duurde een hele tijd voordat ik mijn stempeltje kreeg. Hij wilde het niet geven, omdat ik niet een echte toerist ben, maar hier ook vrijwilligers werk doe… Mijn collega heeft drie kwartier op die man moeten inpraten, voordat hij die stempel wilde zetten. Olé. Ik weet wel, dat ik het hier in Brazilië niet zo op politie heb, eerst die aanhouding in Rio de Janeiro en nu dit weer… Maar goed, om half 6 verlieten we het politiebureau, mét een stempel in mijn paspoort.

De afgelopen weken twee ‘vrije’ dagen gehad. De ene dag ben ik met een bus vol kinderen naar San João Nepomuceno geweest. Daar was een zwembad, met een overdekt voetbalveldje, dus daar konden de kinderen zich lekker uitleven. Daarna naar een kerk geweest, waar men een film draaide en spelletjes organiseerden. Erg leuk! Ook nog bij een soort vliegveldje gekeken, met de jongens, waar precies een vliegtuigje landde. De dag werd afgesloten bij de pizzeria! En om 23.30 kwamen we moe maar vol(daan) thuis.
Koninginnedag, was hier natuurlijk een gewone werkdag. ’s Morgens mijn oranje t-shirt aan en twee collega’s zo gek gekregen dat ook te doen. s’ Middags gingen we naar Juiz de Fora en zaten we met z’n drieën in het oranje voor in de combi. Ik tuuterde onderweg naar iedereen die een oranje shirt droeg. De kids vonden dat allemaal prachtig. De wegwerkers en gemeentewerkers dragen hier oranje werkkleding, dus ik heb heel wat afgetuuterd. Toch nog een beetje Koninginnedag… Ik legde aan de kinderen uit waarom ik een oranje t-shirt droeg: ‘Het is vandaag een feestdag in Nederland: de dag van de koningin.’ Een jongen zei: ‘Wij hebben dat feest niet.’ Ik zei: ‘Nee, hè hè, jullie hebben ook geen koningin.’ Waarop dat jochie bloedserieus antwoord: ‘Nee, maar wij hebben God!’
De dag van de arbeid, is hier een vrije dag. Ik ben met een groepje tieners van de boerderij en wat mannen uit Pequeri, naar Bicas gegaan. Hier werd een voetbal toernooi georganiseerd. Ze speelden in echte Reeuwijkse voetbalshirts!!! Helaas werd deze wedstrijd door onze mannen verloren: Sítio Shalom- Guárara: 2-4
Ik heb ook nog een wedstrijd meegedaan met het meiden team, als keeper. En gewonnen 8-0. Voor mij erg saai, want die meiden waren zo goed, dat ik amper een bal heb aangeraakt.

Verder twee drukke weken achter de rug, omdat mijn collega, die normaal ook in de combi rijdt, ziek was. Dus heel de week en de weekenden veel gereden. Gelukkig is hij deze week weer paraat en kan ik ook weer andere dingen oppakken.
Oja, tot slot nog nieuws over Gerrit (de Gekko). Hij is verdwenen. Wel heeft hij minstens 4 nakomelingen achtergelaten. Ze komen regelmatig een kijkje nemen. Helaas heb ik er per ongeluk één vermoord: geplet tussen mijn wc-deur en het kozijn. Oeps, ik hoop dat Gerrit mij vergeeft…